نازنين آمد و دستی به دل ما زد و رفت

پرده ی خلوت اين غمكده بالا زد و رفت

كنـج تنـهايی مـا را بـه خيـــالـی خــوش كـرد

خواب خورشيد به چشم شب يلدا زد و رفت

درد بـی عشـقی مـا ديـد و دريغش آمد

آتش شوق درين جان شكيبا زد و رفت

خرمن سوختـه ی ما به چه كارش می خورد

كه چو برق آمد و در خشک و تر ما زد و رفت

رفت و از گـريه ی توفـانی ام انديشـه نكرد

چه دلی داشت خدايا كه به دريا زد و رفت

بـود آيـا كه ز ديــــــوانه ی خــود يــاد كند

آن كه زنجيــر به پای دل شيدا زد و رفت

سايه آن چشم سيه با تـو چه می گفت كه دوش

عقل فـــــــريـاد بــرآورد و بـه صحــــــــرا زد و رفـت