زاهدی گوید: جواب چهار نفـر مــرا سخت تکان داد.

اوّل:مردفاسدی ازکنار من گذشت ومن گوشه لباسم راجمع کردم تابه اونخورد.او گفت:ای شیخ خدا می داند که فردا حال ما چه خواهد بود!

دوّم:مستی دیدم که افتان و خیزان راه میرفت به او گفتم قدم ثابت بردار تا نیفتی.گفت:تو با این همه ادعا قدم ثابت کرده ای؟

سوّم:کودکی دیدم که چراغی در دست داشت گفتم این روشنایی را ازکجا آورده ای؟کودک چراغ را فوت کرد و آن را خاموش ساخت و گفت:تـو که شیخ شهری بگو که این روشنایی کجا رفت؟

چهارم:زنی بسیار زیبــا که در حال خشم از شوهرش شکایت میکرد.گفتم اوّل رویت را بپوشان بعد با من حرف بزن.گفت:من که غرق خواهش دنیاهستم چنان ازخود بیخود شده ام که ازخود خبرم نیست ؛تو چگونه غرق محبت خالقی که از نگاهی بیم داری؟