باز، ای الهه‌ی ناز، با دل من بساز   
کین غم جانگداز، برود زبرم

گر دل من نیاسود، از گناه تو بود
بیا تا ز سر، گنهت گذرم

باز می کنم دست یاری به سویت دراز
بیا تا غم خود را با راز و نیاز
ز خاطر ببرم

گر نکند تیر خشمت، دلم را هدف
به خدا همچو مرغ پر شور شرَم
به سویت بپرم


آن که او
ز غمت دل بندد چون من کیست؟

ناز تو
بیش از این
بهر چیست؟

تو الهه ی نازی در بزمم  بنشین
من تو را وفا دارم بیا که جز این
نباشد هنرم

این همه بی وفایی ندارد ثمر
به خدا اگر ازمن نگیری خبر
نیابی اثرم