ای انسـان! چه چیـز تـو را بـر گنـاه جـرأت داده و در برابر پـروردگارت مغـرور ساختـه؟

و بر نابودی خودعلاقه مند کرده است؟ آیا بیماری تو را درمانی نیست و خواب زدگی

تـو بیداری ندارد؟ چـرا آن گونه که به دیگران رحم می کنی،به خود رحم نمی کنی؟

چه بسا کسی را در آفتـاب سوزان می بینی،بـر او سـایه می افکنی یا بیـماری را

می نگری که سخت ناتـوان است،از روی دلسوزی بر او اشک می ریـزی،امّا چه چیز

تـو را بـر بیماری خود بی تفاوت کرده و بر مصیبت های خـود شکیبا و از گـریه بـر حال

خویشتن باز داشته است؟

در حالی که هیچ چیز برای تو عزیـز تر از جانت نیست!  

چگونه ترس از فرود آمدن بلا،شب هنگام تو را بیدار نکرده است،که درگناه غوطه ور و

در پنجه ی قهر الهی مبتلا شده ای؟

خطبه 223 نهج البلاغه