امام دهم شیعیان حضرت امام علی النقی(ع)در نیمه ذیحجه سال 212 هجری قمری متولد شدند.پدرشان،امام محمدتقی جوادالائمه(ع)و مادرشان سمانه از زنان درست کردار و پاکدامنی بود که دست قدرت الهی او را برای تربیت مقام ولایت و امامت مأمور کرده بود،و چه نیکو وظیفه مادری را به انجام رسانید و بدین مأموریت خدایی قیام کرد.

نام آن حضرت-علی-کنیه آن امام همام"ابوالحسن"و لقبهای مشهور آن حضرت"هادی"و"نقی" بود.حضرت امام هادی(ع) پس از پدر بزرگوارش در سن 8 سالگی به مقام امامت رسید و دوران امامتش 33 سال بود.

درطول مدت حضور امام علیه السلام در سامرا هر روز بر عظمت و محبوبیت آن حضرت افزوده می گشت و همه ناخواسته در برابر امام علیه السلام متواضع و خاشع بودند و سخت محترمش می داشتند.

خلفایی که درزمان امام هادی(ع)بودند:معتصم،واثق،متوکل،منتصر،مستعین،معتز،همه به جهت شیفتگی نسبت به قدرت ظاهری و دنیای فریبنده با خاندان علوی و امام همام حضرت هادی دشمنی دیرینه داشتند و کم وبیش دشمنی خودرا ظاهر میکردند ولی همه،به خصال پسندیده و مراتب زهد و دانش امام اقرار داشتند،و این فضیلت ها و قدرت های علمی و تسلط  وی را بر مسائل فقهی و اسلامی به تجربه،آزموده و مانند نیاکان بزرگوارش در مجالس مناظره،وسعت دانش وی را دیده بودند.

شبهای امام(ع)پیوسته به نماز و طاعت و تلاوت قرآن و راز و نیاز با معبود می گذشت.لباس وی جبه ای بود خشن که بر تن می پوشید و زیر پای خود حصیری پهن میکرد.هر غمگینی که بر وی نظر می کرد شاد می شد.همه او را دوست داشتند.همیشه بر لبانش تبسم بود،با این حال هیبتش در دلهای مردم بسیار بود.

حضرت هادی(ع)درسال 254هجری به وسیله زهر در سامرا به شهادت رسیدند.ازاین سال امام حسن عسکری(ع)پیشوای حق شدند و بار تعهد امامت را بر دوش گرفتند.

امام هادی(ع)سرانجام در همان خانه ای که در آن بیست سال زندانی و تحت نظر بودند،به خاک سپرده شدند ومرقدشان در سامراست.

از امام هادی(ع) احادیث و روایات زیادی بیان شده که در اینجا به چند مورد اشاره می کنیم:

1.علم و دانش بهترین یاد بود برای انتقال به دیگران است.

2.ادب زیباترین نیكی ها است.

3.فكر و اندیشه آئینه صاف و تزیین كننده اعمال و برنامه ها است.

4.طَمَع داشتن خصلتی ناپسند و زشت می باشد.

5.حسد،کارهای خوب را از بین می برد و دروغ،دشمنی می آورد.